OAVda biz haqimizda
October 8, 2021

В белорусском СМИ вышла статья о впечатлениях пребывания в Узбекистане и благодарностях UZTELECOM

Фото издания "Звязда" / Алена Левкович у большого казана с пловом

Буквально на днях при поддержке UZTELECOM в Ташкенте, Самарканде и Гулистане прошли Дни белорусского кино в рамках XIII Ташкентского международного кинофестиваля "Жемчужина Шелкового пути", но к нам продолжают поступать приятные весточки от наших белорусских гостей.

В известном белорусском СМИ - информационном портале "Звязда" ("Звезда") вышла статья "Калі збываюцца мары. Часам, каб зразумець штосьці вельмі важнае, трэба пераадолець чатыры тысячы кіламетраў" ("Когда сбываются мечты. Иногда, чтобы понять что-то очень важное, нужно преодолеть четыре тысячи километров").

В публикации опытнейший журналист Алена Левкович повествует о впечатлениях пребывания белорусской делегации в Узбекистане и выражает благодарность АК "Узбектелеком" за слаженную, оперативную и теплую организацию всех мероприятий.


(Материал приводится ниже на языке оригинала без изменений)

Калі збываюцца мары. Часам, каб зразумець штосьці вельмі важнае, трэба пераадолець чатыры тысячы кіламетраў

Жыццё прыўкраснае хаця б тым, што нават самыя нездзяйсняльныя, здавалася б, мары бяруць і ашаламляльна-нечакана спраўджваюцца. Вось у мяне, напрыклад, яшчэ са школьнага дзяцінства была мара пабыць у двух вельмі далёкіх гарадах савецкай Радзімы. На ўроках геаграфіі я іх заўжды блытала, і здавалася, што толькі калі ўжывую трапіць і ў Салехард, і ў Самарканд, дык назаўсёды стане нарэшце зразумела, які з іх на ўзроўні Палярнага круга, а які — недалёка ад пустыні Кызылкум... Летуценнае дзяцінства скончылася, вялікая Радзіма распалася на асобныя краіны, а мара тая ўжо як нешта рэальнае нават не разглядалася. Але раптам — бы Нехта на небе шчоўкнуў пальцамі і сказаў: «Няхай сабе» — яна спраўдзілася ў поўнай меры літаральна цягам няпоўных трох гадоў. Спачатку ў маім жыцці здарыўся паўвостраў Ямал — з сапраўднай зімой, аленямі, тундрай і перасячэннем лініі Палярнага круга якраз у Салехардзе. А гэтай восенню я, крыху сумняваючыся ў рэальнасці таго, што адбываецца, трапіла ў летняе цяпло і сапраўдную ўсходнюю казку — начны Самарканд. Толькі так і можна назваць, бо ўсё так прыгожа, што амаль нерэальна...

Ва Узбекістан мы прыехалі на ХІІІ Ташкенцкі міжнародны кінафестываль «Жамчужына Шаўковага шляху», які адрадзіўся пасля амаль дваццаціпяцігадовага забыцця. Было шмат паказаў, майстар-класаў, прэс-мерапрыемстваў з удзелам у тым ліку і беларусаў, быў дадзены старт сумесным цікавым праектам — пра гэта раскажу падрабязна ў заўтрашнім выпуску «Жырандолі». Але вакол была і сама краіна — іншая, ярка-стракатая на вочы, салодка-мядовая на смак, шаўкова-цёплая на дотык, рытмічна-шумная на слых, вострадухмяная на пах... І гэта было незвычайна, непадобна, дзесьці нават ашаламляльна, як ужо згаданы начны Самарканд.

Адзівосны начны горад нам падарылі ўзбекскія кіношнікі, запрасіўшы на такую незапланаваную экскурсію. Назаўтра павінна была быць экскурсія афіцыйная, але тое сталася днём, калі па знакавых гістарычных месцах горада ходзяць натоўпы турыстаў (пандэмія, канешне, унесла свае карэктывы, але цяпер краіна адкрытая: прад'явіў ПЛР-тэст — і сардэчна запрашаем). А ноччу і маўзалей Тамерлана, і Рэгістан (плошча) са старажытнымі мэдрэсэ і мячэцямі, аздобленымі маёлікай і мазаікай у залатым і ўсіх адценнях блакітна-сіняга, здаваліся сапраўды дэкарацыямі для нейкай багатай усходняй казкі, у якой мы былі галоўнымі героямі.

Зрэшты, гэту прыгажосць не апішаш словамі. Як не апішаш незвычайную атмасферу старога рынку ў Ташкенце — шумнага, духмянага, стракатага. Дзе шалік з натуральнага шоўку можна купіць за дзесяць долараў, а калі патаргавацца — а таргавацца трэба абавязкова, — дык і яшчэ танней. Дзе хлопчык у шлёпках на босую нагу коціць разам з бацькам вазок з гарачымі лавашамі, і ты можаш спыніць іх і купіць гэты тоўсты жаўтаваты праснак, і ламаць яго і есці тут жа на месцы. А хлопчык пакаціць вазок далей, і ты сам сабе здзівішся, што тут і думкі няма пра тое, што вось жа беднае дзіця, замест таго, каб адпачыць у выхадны, працуе (а ў тым жа Мінску так бы падумаў абавязкова, яшчэ б і абурыўся, а тут не, бо тут так прынята, бо хлопчык выглядае абсалютна шчаслівым: ён дапамагае бацьку)... Дзе проста на вуліцы ў вялікіх казанах гатуюць плоў, і ты за зусім невялікія грошы можаш купіць глыбокую талерку гэтай смакаты. Дзе горамі насыпаныя спецыі, і табе на месцы намяшаюць іх — і для плову, і для мяса, і зноў абавязкова трэба таргавацца, і гэта не пра грошы, а пра ўзаемную павагу...

Але галоўнае ўражанне, канешне, людзі. Усмешлівыя, добразычлівыя, з непрывычнымі для славянскага вуха імёнамі, шчырыя і эмацыянальныя. Рэжысёр Мухамад Алі, які з вільготнымі вачыма гаворыць пра пакуты беларусаў падчас фашысцкай акупацыі (ён будзе здымаць у нас фільм пра партызана-ўзбека, нядаўна вярнуўся з Мінска), які з захапленнем тлумачыць Каран і з гонарам расказвае пра гісторыю і традыцыі сваёй Радзімы. Прадзюсар Атамбек, які ашаламіў словамі: «Калі размаўляю па тэлефоне з міністрам, а на другой лініі мама, я адключаю міністра і гавару з ёй». Гаспадыня тамтэйшай аграсядзібы Назія — яна вучыла нас гатаваць рыбу ў казане і з пакрыўджаным гонарам расказвала, як у Маскве купіла сыну планшэт, а масквічы рабілі круглыя вочы: няўжо, маўляў, у вас ёсць інтэрнэт? Супрацоўнікі кампаніі «Узбектэлекам», пры садзеянні якой праводзіліся Дні беларускага кіно ў сталіцы і рэгіёнах. Яны былі з намі без перабольшання і днём і ноччу, і менавіта дзякуючы іх спрыянню і зацікаўленасці нам удалося так шмат пабачыць і даведацца...

Увогуле, людзі па-добраму здзівілі. Сваім шанаваннем традыцый і імкненнем да прагрэсу, верай у Новы Узбекістан (менавіта так абазначана нацыянальная ідэя) і жаданнем дзеля гэтай ідэі працаваць. Яны зусім, ні на каліва не падобныя на тых камічных персанажаў-гастарбайтараў, з якімі ў многіх з нас асацыіруюцца жыхары Сярэдняй Азіі. Тое, што здаецца нам крыху недарэчным у той жа Маскве, — стракатыя ўборы, шчырая ветлівасць, пявучая гаворка, — на іхняй зямлі, там, дзе яны нарадзіліся, дзе вякамі жылі іх продкі, выглядае надзвычай арганічна і натуральна. І ты бачыш людзей з такім пачуццём уласнай годнасці, што ва ўсіх іх — нават у таго босага хлопчыка з лавашамі — хочацца гэтаму павучыцца. І нарэшце разумееш тое, што асабліва апошні год нам гавораць нават з самых высокіх трыбун: шчаслівым, запатрабаваным, паспяховым, ГАСПАДАРОМ уласнага лёсу можна быць толькі на сваёй роднай зямлі.

Магчыма, дзеля гэтага разумення, якое цяпер — назаўджы, і было задуманае Кімсьці там спраўджанне амаль забытай дзіцячай мары.

Алена ЛЯЎКОВІЧ

Фота аўтара

***

(Нижеприводимый перевод статьи с белорусского на русский язык осуществлен руководителем пресс-службы АК "Узбектелеком" Тимуром Мамаджановым при помощи автоматических онлайн-трансляторов)

Когда сбываются мечты. Иногда, чтобы понять что-то очень важное, нужно преодолеть четыре тысячи километров

Жизнь прекрасна хотя бы в том, что даже самые недостижимые, казалось бы, мечты берут верх и оказываются потрясающе неожиданными. Вот, например, со школьного детства я мечтала побывать в двух очень далеких городах Советской Родины. На уроках географии я их всегда путала, и казалось, что только если я попаду в Салехард и Самарканд живыми, будет наконец понятно, какая из них находится на уровне Полярного круга, а какая у пустыни Кызылкум... Мечтательное детство закончилось, великая Родина распалась на отдельные страны, и эта мечта даже не считается чем-то реальным. Но вдруг - если кто-то в небе щелкнул пальцами и сказал: «Позволь себе» - это сбылось в полной мере менее чем за три года. Поначалу в моей жизни случился полуостров Ямал - с настоящей зимой, оленями, тундрой и пересечением полярного круга как раз в Салехарде. А этой осенью я, немного сомневаясь в реальности происходящего, попал в летний зной и в настоящую восточную сказку - ночь Самарканда. Это единственный способ назвать это, потому что все настолько красиво, что это почти нереально...

Мы приехали в Узбекистан на XIII Ташкентский международный кинофестиваль «Жемчужина Шелкового пути», который возродился после почти двадцатипятилетнего забвения. Было много шоу, мастер-классов, пресс-мероприятий с участием белорусов, был запущен совместный интересный проект - о нем я подробно расскажу в завтрашнем номере «Жирандолы». Но была сама страна - другая, на взгляд ярко пестрая, сладко-медовая на вкус, шелковисто-теплая на ощупь, ритмично шумная для уха, острая пахнущая... И она была необычной, непохожей, где-то даже потрясающей, как уже упоминалось, ночной Самарканд.

Узбекские кинематографисты подарили нам чудесный ночной город, пригласив на столь незапланированный тур. На следующий день тур должен был быть официальным, но произошло это во второй половине дня, когда толпы туристов отправляются в знаковые исторические места города (пандемия, конечно, внесла свои коррективы, но сейчас страна открыта: представил ПЦР тест - и добро пожаловать). А ночью и мавзолей Тамерлана, и Регистан (площадь) с древними медресе и мечетями, украшенными майоликой и мозаикой из золота и всех оттенков синего и синего, действительно казались декорациями для какой-то богатой восточной сказки, в которой мы были главными героями.

Однако эту красоту невозможно описать словами. Как не описать необычную атмосферу старого рынка в Ташкенте - шумную, ароматную, красочную. Где платок из натурального шелка можно купить за десять долларов, а если поторговаться - а нужно торговаться - то еще дешевле. Где мальчик в шлепанцах на босой ноге катит со своим отцом тележку с горячим лавашем, а вы можете остановить их и купить этот жирный желтоватый праснак, и сломать его, и съесть тут же. А мальчик будет катить телегу дальше, и вы удивитесь себе, что нет мысли, что здесь бедный ребенок, вместо того, чтобы отдыхать на выходных, работает (а в том же Минске так подумал бы обязательно, и бы возмущаться, но не здесь, потому что здесь принято, потому что мальчик выглядит абсолютно счастливым: помогает отцу)... Где просто на улице в больших казанах готовят плов, а вы за совсем небольшие деньги можете купить глубокую тарелку этого лакомства. Где горы засыпаны специями, а смешаешь их на месте - и на плов, и на мясо, и опять надо торговаться, и дело не в деньгах, а во взаимоуважении...

Но главное впечатление, конечно, это люди. Улыбчивый, приветливый, с необычными для славянского уха именами, искренний и эмоциональный. Режиссер Мухаммад Али, который со слезами на глазах рассказывает о страданиях белорусов во время нацистской оккупации (он снимет фильм об узбекском партизане, недавно вернувшемся из Минска), который с энтузиазмом объясняет Коран и с гордостью рассказывает об истории и традициях своего родная страна. Продюсер Атамбек, ошеломленный словами: «Когда я разговариваю по телефону с министром, а на второй линии мама, я выключаю министра и разговариваю с ней».

Хозяйка местной подворья Назия - научила нас готовить рыбу в казане и с обидой гордо рассказала, как купила сыну планшет в Москве, а москвичи закатили глаза: а у вас действительно есть Интернет?

Отдельная благодарность сотрудникам АК «Узбектелеком», при поддержке которых прошли Дни белорусского кино в столице и регионах. Они были с нами без преувеличения днем ​​и ночью, и именно благодаря их поддержке и интересу мы смогли так много увидеть и узнать...

В общем, мы были приятно удивлены. Уважение узбекского народа к традициям и стремление к прогрессу, вера в Новый Узбекистан и желание работать над этой идеей. Они совсем не похожи на тех юмористических персонажей-гастарбайтеров, с которыми у многих из нас ассоциируются жители Средней Азии. То, что кажется немного неуместным в той же Москве - красочные наряды, искренняя вежливость, певческая речь - на их земле, где они родились, где веками жили их предки, выглядит чрезвычайно органично и естественно.

И вы видите людей с таким чувством собственного достоинства, что все они - даже этот босоногий мальчик с лавашем - хотят у него чему-то научиться. Наконец, вы понимаете, о чем нам, особенно в прошлом году, говорят даже с самых высоких трибун: счастливый, востребованный, успешный, Хозяин своей судьбы может быть только на своей Родине.

Возможно, ради этого понимания, которое сейчас - навсегда, и было задумано кем-то там, чтобы воплотить в жизнь почти забытую детскую мечту.

Елена ЛЕВКОВИЧ

Фото автора

Благодарим автора статьи за теплые пожелания и ждем в гости снова!

@uztelecomuz

@uztelecompress